Dick Poelsma uit Jabeek strijdt, met werkgroep van gemeente, tegen eenzaamheid. Samen met zijn vrouw Christien organiseert hij verschillende activiteiten voor ouderen en ook zit hij sinds kort in de Werkgroep Eenzaamheid van de gemeente Beekdaelen. “Eenzaamheid is verschrikkelijk.”

Mensen helpen zit in de aard van het beestje

De oproep van de gemeente Beekdaelen om mee te denken over de strijd tegen eenzaamheid in een werkgroep had Dick wel ergens voorbij zien komen. Toch twijfelde hij in het begin. Niet vanwege de achterliggende gedachte, wel vanwege al zijn andere inspanningen op vrijwillige basis.

Zo is Dick onder meer voorzitter van de ouderenvereniging in Jabeek en voorzitter van de werkgroep Samen voor Elkaar Jabeek. Ook is hij actief als bestuurslid van de stichting Samen voor elkaar Onderbanken. Via de overkoepelende samenwerking van de ouderenverenigingen Beekdaelen werd gevraagd wie er interesse had om plaats te nemen in de Werkgroep Eenzaamheid van de gemeente en toen stak Dick zijn hand op. “Onder ouderen is er mogelijk veel eenzaamheid. Als voorzitter van de ouderenvereniging vond ik dat ik deze groep binnen de gemeente moest vertegenwoordigen.”

Door de Coronacrisis en de maatregelen die zijn getroffen om het virus in te dammen, is de eenzaamheid volgens Dick alleen maar toegenomen. “Voorheen organiseerden we hier in het dorp wekelijks activiteiten als jeu de boules of koersbal. Je zag dat mensen daar ook naartoe kwamen om elkaar te ontmoeten. Door Corona kan dat nu niet.”

Dick Poelsma

Kopje koffie

Dick zet zich samen met zijn vrouw Christien al lange tijd in voor de ouderen. Ze zijn geen onbekenden en dat zorgt ervoor dat mensen ook open durven te zeggen dat ze zich alleen voelen of graag een praatje willen maken. Tijdens het boodschappen doen, werd zijn vrouw Christien laatst aangesproken door een persoon die normaal gesproken de activiteiten van de vereniging bezoekt. Ze vroeg het stel op de koffie, omdat zij en haar man sinds Corona bijna niemand meer zagen. Dick: “Die mensen zijn met zijn tweeën, maar hebben toch behoefte om anderen te zien. Dat is een vorm van sociale eenzaamheid.”

Dick en zijn vrouw doen zelf erg hun best om ook in deze tijd in contact te blijven met de leden van de ouderenvereniging. “Juist in deze tijd willen we de band intact houden. We bellen en we vragen ze om op de koffie te komen, als de coronamaatregelen dat toelaten uiteraard. Soms worden we ook zelf gebeld. Mensen weten dat wij gevoelens van eenzaamheid niet vreemd vinden.”

Diepere laag

Binnen de vereniging doet Dick er dus alles aan om er voor zijn leden te zijn. Toch beseft hij dat er ook een diepere laag is: verborgen eenzaamheid. Dit zijn mensen die zich eenzaam voelen, maar bij wie dat minder zichtbaar is. Deze mensen hoopt Dick met de werkgroep van de gemeente te kunnen bereiken.

Tot nu toe zijn er twee bijeenkomsten geweest. De werkgroep telt zo’n dertig leden. Deze worden nu opgedeeld in subgroepen die samen brainstormen over verschillende thema’s die met eenzaamheid te maken hebben. “Ik zit er voornamelijk om de ouderen te vertegenwoordigen, maar we mogen de jongeren zeker niet vergeten. Eenzaamheid is verschrikkelijk”, aldus Dick.

De werkgroep gaat ook kijken hoe je verborgen eenzaamheid kunt herkennen. Daarvoor gaat de groep bij andere instanties en werkgroepen in Nederland tips halen. Er wordt een netwerk opgebouwd en ook wordt er nagedacht wat mensen kunnen doen als zij vermoeden dat iemand in hun omgeving eenzaam is. Op de website van de gemeente komt meer informatie over wat je als buurtbewoner zou kunnen doen.

Kleine activiteiten

Dick en zijn vrouw blijven zich in hun vrije tijd sowieso op hun eigen manier inzetten. In de loop der jaren hebben ze al veel verschillende vormen van hulp geboden. Ooit kookte zijn vrouw zelfs een tijd lang voor 16 personen in de buurt. Zij bracht dan het eten bij mensen thuis. “Soms was dat omdat iemand niet kon koken, maar je zag ook dat mensen zich aanmeldden omdat ze het fijn vonden om gewoon even iemand te zien.”

Waar het stel vorig jaar nog mensen thuis uitnodigde om te komen eten, kan dat nu niet meer. Ook ging vanwege Corona een streep door de maandelijkse activiteiten voor de ouderen in de omgeving. Toch blijven Dick en zijn vrouw nieuwe manieren bedenken om met mensen in contact te komen en te blijven. “We hebben nu een boekenkast op de oprit gezet. Misschien dat een eenzame lezer een boek komt halen met wie we dan ook een praatje kunnen maken”, zegt Dick.

Om in deze tijd toch op het positieve gefocust te blijven, plaatst hij op zijn Facebookpagina de rubriek ‘Corona en het goede nieuws’. Mensen kunnen foto’s van Beekdaelen en zeer nabije omgeving insturen en Dick verzamelt deze en zet ze vervolgens online. “Ik krijg zeer leuke reacties. Niet alleen van mensen die hierdoor meer zijn gaan wandelen, maar ook van mensen die niet meer kunnen wandelen en zo toch van de natuur kunnen genieten. Ze geven aan dat ze zich verheugen op het bericht.

Volgend jaar gaat Dick met pensioen. Achter de geraniums zitten, is er in ieder geval niet bij. Hij weet zeker dat hij zich voor de naaste omgeving blijft inzetten. “Mensen helpen zit in de aard van het beestje”, zegt hij. “Dat hebben mijn vrouw en ik allebei, dus dat versterkt elkaar alleen maar.”

Heeft u gevonden wat u zocht?